احمد شاملو : تا در آیینه پدیدار آیی

تا در آیینه پدیدار آیی

عمری دراز در آن نگریستم

من برکه ها و دریاها را گریستم

ای پری وار در قالب آدمی

که پیکرت جز در خلواره ی ناراستی نمی سوزد ! ــ

حضورت بهشتی ست

که گریز ِ از جهنم را توجیه می کند ،

دریایی که مرا در خود غرق می کند

تا از همه گناهان و دروغ

شسته شوم .

و سپیده دم با دست های ات بیدار می شود .

از : احمد شاملو