وصال میانه ای / بی قرار است قلم در دل طوفانی ما

بی قرار است قلم در دل طوفانی ما

می نویسد دو سه خط شرح پریشانی ما

قرن هامان همگی ساکن سرگردانی

بند ها خسته از این وسعت زندانی ما

گر چه گفتی که بپرسیم از آینده و حال

چه دراز است علی خواب زمستانی ما

نیمه شب بسکه علی بود و علی بود وعلی

خشک شد طاقت آن چاه بیابانی ما

آنچه گفتی و نگفتی اگر از دیده رود

به خدا بی تو حباب است مسلمانی ما

باز گو معجزه ای یا سخنی زنده شویم

تا که پرواز کند شهپر انسانی ما

تو که می دانی و می دانی و می دانی باز

ز سفر می رسد آن یوسف کنعانی ما

شهر رنگین شده از نم نم باران و دعا

می رسد نوبت گلزار و زر افشانی ما

غزل از شوق « وصالت » به تو زانو زده است

تا تو را می نگرد مصرع پایانی ما

محمد علی رستمی (وصال)