محمد رضا شفیعی کدکنی / ترانه اي بر لبان باديم

بگو به باران
ببارد امشب
بشويد از رخ
غبار اين كوچه باغ ها را
كه در زلالش
سحر بجويد
ز بي كران ها

حضور ما را
به جست و جوي كرانه هايي
كه راه برگشت از آن ندانيم

من و تو بيدار و
محو ديدار

سبك تر از ماهتاب و
از خواب
روانه در شط نور و نرما

ترانه اي بر لبان باديم

به تن همه شرم و شوخ ماندن

 به جان جويان

ندانم از دور و دور دستان

نسيم لرزان بال مرغي ست

و يا پيام از ستاره اي دور

كه مي كشاند

بدان دياران
تمام بود و نبود ما را

درين خموشي و پرده پوشي

به گوش آفاق مي رساند
طنين شوق و سرود ما را
چه شعرهايي

كه واژه هاي برهنه امشب

نوشته بر خاك و خار و خارا

چه زاد راهي به از رهايي

شبي چنان سرخوش و گوارا

درين شب پاي مانده در قير

ستاره سنگين و پا به زنجير

كرانه لرزان در ابر خونين

تو داني آري

تو داني آري

دلم ازين تنگنا گرفته

بگو به باران

ببارد امشب

بشويد از رخ

غبار اين كوچه باغ ها را

كه در زلالش سحر بجويد

ز بي كران ها

حضور ما را

محمد رضا شفیعی کدکنی