دادا بیلوردی / شعر زلال برف

برف میبارید و من
مات  و  حیران  بر  سپیدیِ  چمن
می شدم  غـرقِ  تـماشـای  جهـان ِ خـویشتـن
بیگمان پوسیده خواهد گشت تن
روزگاری در کفن

*

برف می بارید و باز
غنچه  می نالید  از  سوز ِ  اَیـاز
موی  اسپیدِ  سرم  می داد  بوی  مرگ  را
نصف شب  من  در  تقلّا و نیاز
یاسمن در خواب ناز

*

ناگهان  آمد  ندا
چونکه دادا زین قفس گردد رها
در  بهاران  پیکرش  مانندِ  گل  خواهد سرود
این  طبیعت  را  بـه  فرمانِ  خدا
سبزتر از هر صدا