بیژن ترقی : به‌ رهی دیدم برگ خزان

بیژن ترقی :

به‌ رهی دیدم برگ خزان      پژمرده ز بیداد زمان      کز شاخه جدا بود

                                         ....................
 چو زگلشن روکرده نهان     در رهگذرش بادخزان     چـون پیک بلا بود }الف
                                         ....................
               ای برگ ستمدیدة پاییزی ...... آخر تو زگلشن زچه بگریزی ......
         روزی تو هماغوش گلی بودی ...... دلداده ومدهوش گلی بودی
                                         ....................
             ای عاشق شیدا      دلـــدادة رســوا      گویمت چرا فسرده‌ام
                                         ....................
            درگل ، نه صفایی      باشد نه وفایی      جزستم ز وی نبرده‌ام ......
             خار غمش در دل بنشاندم      در ره او من جان بفشاندم
                            تا شد نوگل گلشن و زیب چمن
                                         ....................
                 رفت آن گل من از دست      با خار و خسی پیوست
                من ماندم و صد خارستم      وین پیکر بی‌جان
                           ای‌ تازه‌گل‌گلشن      پژمرده شوی چون من
                     هربرگ توافتد به‌رهی      پژمرده ولرزان