شعری از یزدان ماماهانی

آنـچـه دیــدم آسِــمـان و ابــرِ ایــران بـیـشـتــر
فـقـر می‌بـاریـد ولی فـحشـا دو چنـدان بیشتـر

روی‌ِ بـرگِ صـفحـۀ تـابـلـوی بـخـتِ سـوخـتـه :
زنــدگانـی درد دارد مـیـکـشـد ، جـان بـیـشـتـر

زیـر پایِ زور و جبـر ؛ مـاننـد قالـی گـشتـه بـود
گلـنـمـای خـوش‌نـگار از فـرش کاشـان بـیـشتـر

تا عـقاب از آشـیـان دور و نـدارد دسـتـرسـی :
می‌دهـد آنجا کلاغ در خویش ؛ جـولان بیشتـر

تــن‌فـروش و کـودک‌کـار و بـدهــکـار و نــدار :
ثـانـیـه‌وار مـیـشـود تــعــداد آنـــان ، بـیـشـتـر

نـانِ سـفـره‌هـا بـگـردد کـمتـر و خـالـی ، ولـی :
گـشتـه حجـمِ جیب پولِ سودجویـان ؛ بیشتـر

همچو یابـویی ، هنـرمنـد سـواری دادن است !
هرچقـدر گوشـها درازتـر ، قـوسِ پالان بـیشتـر

می‌رود بـر انـحـطاط و پَـسـت‌گِرایـی جـامـعـه
چـون تـهـی و عـاری از دانـا و نـادان بـیشـتــر

#انحطاط
#یزدان_ماماهانی